Langs de kustlijn is een zandkorrel, Bella genaamd, die met haar gezin onder een kiezelsteen woont. Op een nacht komt er vloed en botst tegen de kiezelsteen. Bella en haar familie worden wakker om hun eerste zonsopgang mee te maken.

Bella's familie trekt zich terug naar de kiezelsteen, terwijl Bella, nieuwsgierig, besluit te blijven. Bella's ogen begonnen zich aan te passen, "Ik kan zien!" zij schreeuwde. "Maar zag ik niet eerder?" mijmerde ze. Hoe meer ze naar het zonlicht staarde, hoe meer ze scheen en helderder werd dan alle andere zandkorrels.

In de warmte van de dag fluistert een zacht briesje: 'Bella! bella! Ik zie dat je wilt schijnen als de zon,' spreekt de wind met wijze woorden. Vervuld van nieuwsgierigheid waagt Bella zich weg van de kiezelsteen om te zien wie er aan het woord is, maar ze ziet niemand.

Terwijl hij nadenkt, komt er een windvlaag tevoorschijn en rolt Bella langs de kustlijn bij de rand van de branding. 'Wat een prachtig gezicht,' roept ze uit, terwijl ze verbaasd is over alles wat haar ogen kunnen zien.

Ook in de baai woont een tweekleppig schelpdier genaamd Ian die iets ziet glinsteren boven het wateroppervlak. Als hij dichterbij zwemt, ziet Ian dat het een zandkorrel is en dat deze korrel heel anders is. Hoewel hij probeert dichterbij te komen, blijft de oceaanstroom Ian terug naar de zee slepen.

Opnieuw steekt de wind op en wordt Bella meegesleept. "Stop Stop!" Ze huilt, maar de wind blijft haar langs de rand van de branding rollen.

"Bella!" haar familie roept: "Bella!" terwijl ze haar buiten hun zicht zien vertrekken.

Na vele kilometers te hebben gerold en de grote afstand die voor haar ligt te zien, begint Bella zich hopeloos en hulpeloos te voelen. "Ontelbaar zijn de granen", zegt Bella, "en wie ben ik tussen zo velen?" Gedachten van nietigheid overspoelen haar geest en haar genialiteit begint af te nemen. En Bella begint haar familie te missen.

Ondertussen geeft Ian het schelpdier niet op en blijft Bella op afstand volgen. Maar elke keer dat hij dichterbij probeert te komen, drijft de onderstroom hem terug naar de zee. Moe van zijn reizen, rust Ian uit op een koraalrif.

Op dat moment komt de wind tot stilstand en tuimelt het zandkorreltje naar voren. Terwijl de golven steeds dichterbij komen, kijkt Bella omhoog naar de golf die plotseling naar haar reikt.

"Ik ben aan het zinken! Ik ben aan het zinken!" Schreeuwt Bella. Hoezeer ze ook probeert te blijven drijven, de stroming blijft Bella steeds verder de zee in voeren en haar energie vloeit weg. Zinkend in de zilte diepten, wordt de oceaandruk sterker en donkerder. Bella hapt naar haar laatste adem en zakt dan weg in de zilte diepten van de zee.

Terwijl de wezens van de zee zich verwonderen over wat er glinstert, glijdt Ian snel naar Bella toe.  

Als Bella wakker wordt, bevindt ze zich op een donkere en koude plek en kan ze niets zien. Hoewel ze probeert te bewegen, kan ze het niet. "Waar ben ik?" Ze vraagt, maar er komt geen antwoord. Alleen en moe, rust nodig, sluit Bella haar ogen in de hoop dat het maar een droom is.

Bij het ontwaken komt Bella erachter dat ze nog steeds niet kan zien. "Help me!" Ze roept: 'Help, help...' ze pauzeert terwijl ze een trilling voelt. "Ik zit vast!" Bella schreeuwt: "Waar ben ik?"

“Je hoeft niet te schreeuwen of bang te zijn voor graan. Ik ben Ian. Ik kan je helpen."

'Haal me dan hier weg en breng me naar mijn kust. Ik mis mijn familie." Zegt Bella

“Kon ik maar de kustlijn bereiken, maar de stroming is gewoon te krachtig. Waarom blijf je niet hier voor een transformatie, en met geduld zullen we samen groeien.”

"Oke!" Bella is het daarmee eens, nadenkend over wat Ian bedoelde, "trouwens, mijn naam is Bella."

"Bella, het zal tijd kosten, maar wees gewaarschuwd dat velen het hebben opgegeven omdat ze niet bereid waren de transformatie te ondergaan."

“Dan kunnen we samen op ontdekkingstocht.” Bella moedigt aan.

Elke dag groeiden ze allebei en werden ze sterker. Ook wordt een klein deel van Ian's schild doorschijnend, waardoor Bella er doorheen kan kijken.

Naarmate de tijd verstrijkt, verlangt Bella naar het zonlicht dat ze had gezien. Want terwijl het onder de kiezelsteen donker en koud was geweest, leek het nu veel erger. Bella voelt, nogmaals, haar leven is eindeloos donker geworden. Ze kan het niet aan en roept uit: "Ik wil het zien!"

"Nog eventjes." Ian moedigt aan.

Zowel Ian als Bella werden, sterker en sterker, met de dag, totdat Ian op een dag in staat was om door de stroming te duwen en naar de kustlijn te zwemmen. Ian opent zijn schelp en rolt Bella naar buiten.

Langs de kust ziet Bella de ontelbare zandkorrels haar met verbazing aanstaren. Bella hoort ze zeggen: “Ze is prachtig!” "Ze is oogverblindend!" "Ik wil er net zo uitzien als haar!"

Bella vraagt zich af over wie ze het hebben en waarom ze naar haar gapen. “Ben ik niet zoals een van hen? Ik ben maar een van de velen”, dacht ze.

Op dat moment hoort ze een stem uit de hemel komen die zegt: "Bella, Bella, er zijn echt veel korrels over de hele aarde, maar er zijn er maar heel weinig die een parel worden!"

​